هیچ وقت هیچ نخواهد دانست...

هیچ کس هیچ نخواهد دانست...

بار خود را بستم...

من هنوز هم به تنم دارم ، آن پیرهن هدیه ی تو

و نخواهی دانست که ز سرمای زمستان نبودت

به چه سان بگذشتم!!!!!

گاه گاهی چشم خود را به تن باد سپار تا مرا

نیست ببینی در یاد...

لحظاهایم...لحظه هایی که نفس حبس شد و

خاک شد لحظه ای همبستر باد.

تو نخواهی دانست که چه روز است لحظه ی

رفتن من...

و نخواهی دانست مرگ من!

 خاک پر خون شده از پیکر پر دشنه ی من...

نوشته شده در شنبه 88/11/17ساعت 12:42 عصر توسط دریا نظرات ( ) | |